Mirë se erdhët në faqen e Autorit: Willkommen auf der persönlichen Webseite von: Pal Sokoli

 

 

 

 

           

 

    Disa nga anëtaret e Lidhjes së Shkrimtarve në Gjermani  

Pal Sokoli

INKARNIM

(Ali Podrimjes)

 

Drin i bardhë

Ti rrjedhë të Lumi

e rrjedhë amshueshëm,

edhe kendej

rrjedhë si metaforë

Muzë na shtihesh 

amshueshëm në vargje..

 

®PS

 

---

 

 

  Faqe për miqtë

 

 

  Ndue Ukaj

 
TUNDIMI
Koka e rraskapitur tundet vend e pa vend,

Zoti im sa vështirë e kam ta mbaj drejt
Era e heshtjes e luhat si një fletë qershie
Bota qesh mistershëm
Unë nuk çaj kokën engjëllushja ime

Përkundem në tundimin tim
Aty ku rrëshqet dheu nën këmbë,
Mundësia për të mbajtur boshtin drejt
Është më e vogël si një zero e madhe

Tundimi mban peng kokën time
Rrëmujës së përplasjeve tokë e qiell
Për fjalën e ambël si gjini i nënës
Për shkronjat e emrit tim që i përpiu Liqeni i Shkodrës
Mori krimbash të qelbur ushqyer nga dromcat e vjella nga alkooli
Rrëzë Kalasë së Rozafatit u kryqëzua një grua
Dhe dymbëdhjetë meshkuj dhanë betime të rreme
Tridhjetë e tri shishe të zbrazura
Tridhjetë e tri të mbushura i cakërroj përnjëherë

Pëlcet pikëllimi dhe bërtet:
Sa i mirë është të mos lexosh poezi -
kjo domethënë, thjesht, të mos vrasësh kokën për asgjë,
Vetëm poetët, vetmitarë dinë të duan,

Të duan e të duan pakufi,
Të kapin diellin në shuplakë dore,

E të përqafojnë detin në gji
Vetëm poetët dinë t’i numërojnë

Heshtjet tua të dhimbshme
Të lavdishme, o Shkodra jonë,
Të puthurat e përgjakshme nga Kosova,
Dardania Antike e maja e Stubllës së kryqëzuar
Dhe një emër i përbashkët:
Të vdesësh për të rrëfyer mistere të përjetshme

***
Si të mësohet te shkruhet ardhmëria në dheun
Që rrëshqiti nën këmbët tona elastike,
Ikën frikshëm, sa çel e mshel sytë ikën si era
Ku ta vjedh një pikë uji ta shumëzoj si Krishti,
Ta shumëzoj e det ta bëj
Për pastrim të pluhuri të mykur ka etje

Dhe mendimet e burgosura të lirohen
Lëkura e gjarprit të nemur, O Zoti im

Ngre kokën mbrëmje e mëngjes

Zvarritur tokës së cilës i zihet fryma

Dhe një kope zvarranikësh të dehur

E një mollë e mbjellë pa dëshirë

Në oborrin tonë rrethuar pa dashje

Nga pluhuri dhe merimangat

ehu, po si të digjet pa tym e zjarr…

TË GJITHË JEMI ODISE

Kërkimi është art!
Gjithë nga pak jemi Odise,

Kush kërkon Itakë e kush Penelopë
Pjesë trupi: gjymtyrë, sy, veshë
Përhumben në lakuriqësinë e lakoreve ujore

Detit kaltërosh, detit idhnak.
Brigjet e rrahura prej miliona pika uji

Kërkojnë e nuk kthehen më kurrë,
Me heshtjen e detit, me zhurmën e tij

Thyhen heshtjet më të ankthshme
Më kërkue është art si me puth diellin me buzë të akullta
Qiellin me kap në shuplakë,

E me shtrydhen, tamblin e tij me pi
Sytë të përhumbur sa në qiell sa në det
Itaka, destinacion i shenjtë s’ u shkatërrua asnjëherë,
Tinëzisht e ruan Penelopa diku

E fshehur me sy t’mëdhenj me sy t’zinj,
Misterin e pritjes.
Odiseu sykaltër kurrë nuk e ndali kërkimin,
kërkoi e nuk ndalet deri në rikthimin e ri

**
KAM DASHTË ME THANË

Dielli nuk kapet në shuplakë,
Mos e prek gishtat të shkrihen
E misht’ të bien në tokë
Macet e çartura ta hanë.
Kam dashtë me thanë

E me shkrue kam dashtë,
Me mall të madh
Në varg me gozhdue,

Sa shumë që kam dashtë
Mëngjeseve me vesë diellore,
Netëve me bubullima vjeshtore,
Poezia nuk vritet,
As me armë,
As nga atomike e kamikazë të çmendur
Më shumë se ajër, frymë e jetë
Kam dashtë më të thanë, asnjëherë mos harro
Sajo mbretërinë e dashurisë mbrëmje e mëngjes,
Me shkue në Kopenhagë, me takue Hamletin
S’është zgjedhja e dilemave të jesh apo mos të jesh
Mes qiellit kaltërosh e tokës së zezë
Mëdyshja si gjarpër helmues qëndron
Diku pëlcet qielli, diku pëlcet fjala,
Diku jetohet me fjalë, diku vritet për fjalë
E në kupë të qiellit pëlcet e vetmuar poezia

Gjitha rrugët kanë nga një qëllim,
Nga një emër e nga pak histori
Edhepse asnjëra s’i afrohet Prometheut
Diku të fashitura e të ndrydhura,

Diku të pashpallura e të shpallura,
Dosido mes rrugëve pengesat janë të kalueshme,
Me ca letra të shprishura për të thurë poezi
Mes pallateve mbretërore e kryqeve të lashta
Pikturat e shumta bëjnë hije mbi kokë,

Janë hije përtej jete dhe muza për poezi
Mona Lizës qeshet e harlisur
Mos e dashuro, ruaju është log zanash shkallmuese

Në Paris gjithsesi të shkosh,
Katedralen e Hygos ta nderosh,
Në Londër është mali i magjive të pashterruna të Shekspirit Hyjnor,
Dhe gjithsesi në Shkodër me shkue
Me puthë Zojën e Shkodrës në këmbët e përgjakura,
Me mësue misterin e botës, të cilin e njeh vetëm ajo
Pastaj me kërkue për Atë Fishtën,
Si pëlcet me metaforat e tij në përjetësi
Dhe me i mbledhë eshtrat nëpër lumenj të rrëmbyeshëm


POEZIA

Kur të mbushet shpirti helm
Kur të përdhosen trutë
Ndjenjat kur t’i kafshojnë,

Ëndrrat kur t’i vjedhin
Kur mendimin ta vrasin mu në ballë
Kur s’ke me kënd të çelësh gojën
Të cakërrosh ndonjë gotë uiski

Në botën që ec me erën
T’i shtrydhësh koqet mbushur me spermë
Poezia është terapi
Mos klith
Mos derdh lot
Mos shkruaj elegji e balada mbytëse
Vargje pikëllimesh trishtimesh largo
Mos e përul synimin,

Shiko poezinë mu në ballë
Ushqehu kur të mungon buka
Kripa dashuria e shkrimi
Mos vajto vetminë asnjëherë
Edhe kur të përbuzin
Të shajnë e të gozhdojnë në kryq
Të shpallin çmendurak
Të anatemojnë
Dashurinë ta përdhosin
Poezia është shpëtim
Klithmë e ëmbël me gëzim


NË PASQYRË THYHEN KUJTIMET

Përdridheshim e i shtrëngonim dhëmbët,
Gishtërinjtë i mblidhnim grusht,

Sa fort shtrëngonim duart
Teksa vjeshta puthiste natyrën,
Ne strukeshim në folenë e dashurisë,

Thellë e më thellë, Engjëllushka ime

Të vetmuar me erën si bashkudhëtare,

Na mjaftonte heshtja dhe dy trupat e etur

Për të mësuar gjumin e lumturisë

Lumin e rrjedhshëm dhe këngën e afshit

I vështronim të hutuar kohët si putheshin

Herë me afsh e herë me urrejtje ujku,
Të strukur në folenë e dashurisë,

Teksa mësonim të fshehtat e jetës
Kur erren kohët, shiu pushon,

Çelet natyra, qielli heq lëkurën e zezë,
Më pëshpërite në vesh – vetëm dashuria zbrazëtirat mbulon
Në s’dinim nëse ishte ditë e hënë a e premte e lodhshme,
Gishtërinjtë i mblidhnim grusht,

Sa fort shtrëngonim duart
Nëpër ëndrra mëngjesore pa kalendar

Mësonim ëndrrën e paparë

Dhe gjumin e dashurisë nuhasnim
Numëronim frymëmarrjet dehëse,
Psherëtimat e padeshifruara folesë të dashurisë
Kilometrat e pakaluara që prisnin ecjen tonë
Dhe ofshamat si të çmendur lumin e pasionit
Si engjëj kapeshim e kapeshim pas yjeve,
Për të kapë pikën e fundit,
Përdridheshim e shtrëngonim dhëmbët,
Me kupën e dashurisë mbi krye,
Drejt Pemës së Jetës lumit të dashurisë
Gishtërinjtë i mblidhnim grusht,
E në ballë valëviste flamurin e ri,
Betejë e përjetshme për triumfin dashuri

 

 

Alma Papamihaili

 Disa poezi shkëputur prej librit "Nen tingujt e natës",shtypur nga shtëpia botuese "Emal" në Tiranë dhe redaktuar nga Victor Canosinaj .
Alma Papamihali
Lindur në Tiranë,  ne vitin 1974. Ka kryer gjimnazin "Ismail Qemali" dhe me pas ne degen Gjuhe - Letersi ne Tirane. E terheq arti ne pergjithesi,e sidomos.. muzika dhe piktura.
Prej disa vitesh jeton në Gjermani (në Aschaffenburg)...se bashku me familje.
Punon si mesuese në shkollen shqipe të Aschaffenburgut,me deshiren e madhe per tu mesuar fëmijve tanë gjuhen e shkruar shqipe.
Udhehiqem nga motoja: "Gjuha ruhet, aty ku shkruhet" thot Alma.

 Alma Papamihali

Kur qesh me ty

Nëse e nesërmja për kafe,
Mjergull do më servirë,
Dhe mëngjesin s´do mund,
Ta shoh si më parë,
Me ty do vazhdoj të qesh,
Unë përsëri do qesh...
Aspak s´do më mbetet,
Një shije e vrarë...
 
Do t´i them një dite,
Përseri "mirmëngjes",
Të gjithëve!
Dhe nëse këmbë njeriu s´do shoh,
Ndodh shpesh që boshe,
Ditët më duken,
E netëve,
Fyryra të dashura njoh...
 
Me ty do vazhdoj
Të qesh përseri,
Aq kohë,
Sa mendimet lirshëm do shëtisin,
Mos kujto se jetës,
Gjithçka mund t´i thuash,
Ndonjëherë ndodh që,
Ëndrra dhe guximi të braktisin...
 
Por unë do vazhdoj
Të qesh përsëri,
Dhe jehonën- zë,
Do pres të më rikthehet,
Kur me tënden orë
Të kesh arritur ti,
Një ditë do ketë vdekur,
Një natë do nisë të dehet...

USHQEHEM  ME GJUHËN TIME

Jam një lypëse e mjerë,
Sjam e pasur o njeri,
Ndaj mos mu afro,
Kur skam çtë të fal...

Jam një lypëse e mjerë,
Ushqehem me gjuhën time,
Një libër kërkoj lëmoshë,
Ndryshe të mbijetoj sja dal.

 

 

 
DUA NATYRËN TIME

 
Dua të hedh në varg natyrën,
Qiellit vrenjtësinë tja humbas,
Ajrin me parfum ta lyej,
Pastaj fuqishëm të thërras.

Të thërras sa zëri tmë ngjiret,
E ngadalë e tëra të shterem,
Dua të hedh në varg natyrën,
Aromës së saj të endem.

Dua të hedh në varg natyrën,
Të vetmen që më rilind  mua.
Po ku ta gjej të bukurin vend?
Ndaj mbeta poete e dështuar.

 

 

POETËT

 
Poetët...ah...poetët,
           çnjerëz qenkan,
                                 vallë?

Lindin,
      të dashuruar,
             dhe vdesin beqarë.

 

 

ËNDRRAT

 Nëse ëndrrat nuk do ekzistonin
Jeta do kthehej në përvëlim,
Etja e jetës do mbetej pashuar,
Pa ëndrrën, një jetë do quhej trishtim.
Nëse me fjalë smund të zgjidhej,
Nyja mpleksur pa dëshirë,
Ëndrrës do i rikthehesha,
Atje je vërtetë njeri i lirë.
Ëndërr dhe jetë!
Sinonime të etjes së pashuar,
Nëse një ditë do shuhej etja,
Dije, nga kjo jetë ke shkuar.
 

 

Nga jam...
 
Nga je o i huaj, që botës vjen vërdallë,
I vdekur me frymë, ballit shkruar mallë,
I vrenjtur fytyrës, me shpirt buzëndritur,
Pa ngrënë ndër vite, lirisë uritur,
Me krahët shqiponjë, me këmbë gjakosur,
Nga je o i huaj, pas malesh marrosur...
 
Gjer mbrëmjeve vonë, të hekurtat duar,
Zbutur mbi fëmijën, ditës i vetmuar,
Zgjuar natës akull, gjumi pa e zënë,
Nga je o i huaj, cilin vend ke nënë...
 
Jam nga atje larg, nga det i kulluar,
Ku burimet s´shterin, muzika rri zgjuar,
Ku s´kamja s´gjen vend, sofrën ta pushtojë
Ku miku s´lajmëron, por vjen kur të dojë,
Ku zemrat janë hapur dhe dyert çelsa s´kanë
Nga Kosova bijë dhe Shqipëria nanë!

 

  ALMA BASHA     

trendafil uritur
me lote vaditur,
e humbur shprese
per te laguren vese,
ah moj dite pa drite
pse me le keputur..  

 (kliko emrin) Ferdinand Laholli- U lind më 16 qershor 1960 në Gradishtën moçalore, ku familja me prejardhje nga Vidohova e Korçës, si pasojë e emigrimit të atit të në Amerikë, qe dërguar të përjetonte ferrin e regjimit enverhoxhian. Më pas familja Laholli dërgohet në kampin e internimit Savër, ku për tridhjetë vite vuajti mohimin total të sistemit monist. Shkollimin tetëvjeçar e mbaroi në Savër më 1974, ndërsa vijimi i gjimnazit përbënte herezi. Pas tetë vitesh i u lejua  të frekuentojë mbrëmjeve shkollën e mesme, të cilën e mbaroi në vitin 1987.  Vjershën e parë e shkroi kur ishte 13-të vjeç, gëzimin e botimit të parë e shijoi kur ishte 14-të vjeç, 15-të vjeçar dërgon për botim dorëshkrimin e librit të tij të parë, porse botimin e librit të parë në Shqipëri e përjetoi vetëm pas rënies së diktaturës. Më 1990 emigron në Gjermani e sot është autor i një sërë librash. Poezitë e tij janë përkthyer e botuar në gjuhën gjermane, italiane, angleze, suedeze, turke e së fundi edhe hollandisht. Është bashkautor i 20-të antologjive në gjuhë të ndryshme e ndërkohë merret edhe me përkthime letrare nga gjermanishtja në shqip.

 

 

 

Ylberi
 
Ngjyrëbukur, 

porsi flutur, 

gaz u dha të mive sy! 

Sa e pashë: 

- Hej, - i thashë, - 

një fjalë zemre kam me ty.
 
  
Në vend s\'ndenja, 

drejt tij renda, 

zgjata duart ta marr pranë,
 
me dëshirën 

aq të mirë: 

mami im ta kish fustan.

 

NËNA

Në agoninë e kësaj jete

me bukë shprese më ngiu. 

Jam konvertuar në etje

për fjalë Njeriu.

  

Sevëme Fetiqi-Preteni

U Lind me 1961 në Vushtrri. Shkollen fillore dhe te mesmen i kreu ne vendlindje,ndersa  studjoi mjekësinë në Universitetin e Prishtinës. Në Vitn 1985 botoi përmbledhjen me poezi"Kurorë e kaltër",ndersa n vitin 1998 permbledhjen" Dëshmia e kthimit tim" poezi. Jeton në Gjermani. Tani anëtare e Lidhjes se shkrimtarve,artistëve dhe krijuesve shqiptarë në Gjermani.

Disa poezi nga librat e saj:

 

 

NATË E PLAGOSUR I

 Në shtegun e pritjes
me agim në duar të gjata
në lojëra stinësh
me pëllumba të bardhë
nga syri imi lëshoje
në qiellin tëndë të paskaj .

Hiri ynë pluhurosi shekujt
kur ra nata e plagosur
mbi fytyrat e përlotura
nata e pagjumësisë erdhi
heshturazi gjurmëve të mia
nga ikën pëllumbat e agut.

1985,nga “Kurorë e kaltër”.

 NATË E PLAGOSUR II

 Serish u  kthyen  pëllumbat
e mi të agimeve  të përhimta
zbriten me shpresë
mbi pullazet e shtëpive
te kodra e diellit

e dini se dita po vjen
kur sqepat i ngjyrosnin
në lumin e përgjakur
të kësaj nate të plagosur

pagjumësia me rolin
e dëshmitares së pagabueshme
së bashku  me pëllumbat
i shkundnin krahët e lodhur
në pluhurin e shekujve
puthnin plagët e muzgut të skuqur all
dhuronin bardhësinë e puplave
përfundimit të lidhjes së plagëve
të kësaj nate të përlotur

unë pritja me drojë
në pragun e ekzistencës sime

rrini këtu o pëllumba të agut.

 
JETA ËSHTË DHURATË

 Me leckë të mëndafshtë ma fshije
ma fshije të djeshmen
të sotmen mos ma shëno
në protokollin e së nesërmes

unë isha dikur
jam sot
por sdo të jem
si isha dikur
dhe jam sot

Jeta është dhuratë
moj mike
gjashtë ditë të shkurta
pikëllim
një ditë e gjatë
gëzim.

 

 

  Liman Zogaj

 

PER TY

JE LULE
je dielli
drita e syve te mi
verbuar per ty.

je toka
dheu
loti im je
shtrati i shpirtit tim te vrare.

Ti je
Buzqeshja ime e djegur
shkallmuar nga dhembja
per ty .

Ti je kenga
-kenga
e pentagramit tim te thyer
une shpirte i vrare mbeta.

je
-stalagmiti akulle
une stalagtiti i ngrire
Kur bashkohemi
per mes lotit.

nga toka
e deri ne qiell
dielli dhe ti me ngrohe.
nga dielli
deri ne toke
bote e prflakur me dalldise
i shkrumuar pikturoje portretin tende.

kenga e Bilbilit
lulja
drita e diellit
dhe bukuria e vashes
e lindin dhe e vdesin
poetin.

 

KENGA IME E VRAR
 
Zbritni
O Pellumba te bardhe
ne supet e mia te dermuara
ani pse kengen ma vrane ne shkretitira.
 
As Sizif i gjalle
as Rexha ne grazhdin e gjokut
as femija  i Rozafes nuk mbeta
nje jete e tere duke kerkuar
Shqiponjat e trembura.
 
E Pres filmin "Hi e Gjake"
edhe librin "Unaze  Gjakut"
e pres ta nise knegen time te vrare
Toke Dardane me pes Nishane te kuqe.
 
Kush e di
a kam ze neser
a mund te eci rrethe e rreth
gjeografis se tokes sime
me mire e le me goje sot:
Liria nuk falet
as Toka nuk shitet
as Atdheu nuk shahet
edhe nese te terat jan te kuqe
edhe nese kan portret prej flake
edhe nese shtatin e kane krej prushe e flake
edhe nese jane te Pregjakura
-me mire nise kengen e vrare
te jetoshe i shendetshem
FANAR DRITE:

     

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Zef Doda

 

DUKAGJINIT

 N,Dukagjin esht krenaria         

N,Dukagjin ku esht burreria

N,Dukagjinku eshte ndare pleqeria

N,Dukagjin ku esht trimeria

N,Dukagjin ne kembe linde femia

N,Dukagjin me kodra e brigje

N,Dukagjin shqipet bajne ligje

N,Dukagjin me toke pjellore

N,Dukagjin plote bese e ndore

N,Dukagjin ku luftoi Zana

N,Dukagjin linde drangoj nana

N,Dukagjin eshte ba kanuni

N,Dukagjin edhe Zoti i lumi

N.Dukagjin bukuri pruni

N,Dukagjin me shum lloj mali

N,Dukagjin plot sokol djali

N,Dukagjin ku lindi Leka

N,Dukagjin ku i erdh deka

N,Dukagjin qe gjashtqinde vjet

Ky mbiemer keshtu i mbete

Edhe ligjet ktu i ruhen

N,Dukagjin  kanunet s,shuhen

Ruhen fiset nderojne mikun

Ku  i pa besi dele i fikun

Para vdes se sa i koritun

Se kur,tjene n,pyetje Vatani

Ne qdo ane kta burra i gjani

Cep ne cep te shqiptarise      

T,paret luften kane me e nise

E,ska kush qe jau trembe synin

Per vatan e Dukagjinin

Pak me para t,njejten gja

Cope me cope me ta  jane ba

Te bashkuar me Drenicen

 Krejt armikun e koriten.

Dhe shum trima t,vendeve tjera

Veq LIRI po vinte era

Lum Kosova qe ju ka 

Prej askuj s.frigohem ma.

             Zef Doda Soloturn

 

  Klilko faqën tjetër  P. Sokoli; Resencione

 

Ju falemnderit,jepni mbresat tuaja te Gästebuch-Libri i vizitorve ose pelqejeni ne Facebook Ju falenderoj nga zemra për komentet e juaja të sinqerta!

Nach oben